Een verloren vriendschap

Het is alweer lang geleden dat er iets nieuws op deze weblog geplaatst werd. Dat komt omdat we het heel druk hebben. Een paar maanden geleden was er weinig werk en nu maken we lange dagen. Nog maar weer een verhaal van vorig jaar:

Een verloren vriendschap

Preveza, 29 juli 2011

 

Stilletjes zit ze in een hoekje van de bank van het veerbootje. Een donkere zonnebril verbergt haar ogen en ze frommelt nerveus met een papieren zakdoekje. Ik vraag of dit het veerbootje naar Preveza is en ze zegt ja. Ze heeft duidelijk niet veel zin in een praatje en ik laat het maar zo, zoek zelf een plek om te zitten. Dan stapt haar man ook aan boord. Hij ziet een beetje bleek en zijn gezicht staat strak, maar hij is spraakzamer. Hij vertelt dat hun grote catamaran nog steeds op de wal staat, ondanks dat het seizoen nu vergevorderd is. Ik vraag hem waarom, hebben ze veel werk aan de boot, is de motor stuk? En dan vertelt hij hun droevige verhaal.

Ze hebben dit jaar een goede vriend verloren. Ze kenden hem al hun hele leven, want hij was de zoon van vrienden en hun kinderen groeiden ook als vrienden samen op. Elke zomer was de grote catamaran vol jonge mensen, er was plek genoeg voor iedereen, en ze hadden veel plezier met z’n allen. De zoon van hun vrienden werd ook een vriend van hen. Tot dit jaar de band definitief en plotseling verbroken werd door toedoen van deze jongeman. Hij kreeg financiële problemen. En dat dacht hij op te kunnen lossen door te zeggen dat de grote catamaran zijn eigendom is, waarschijnlijk met het idee om de boot te verkopen. Het is een belachelijke zaak die nu nog steeds speelt. De mensen hebben alle eigendomspapieren zelf in handen, maar de havenpolitie geeft de jachtwerf geen toestemming om de boot te water te laten tot de rechter uitspraak heeft gedaan. En nu staat de boot nog steeds op het droge, de jachtwerf weigert de boot te water te laten, stallingkosten stapelen zich op net als de kosten voor de rechtszaak. In de rechtszaal horen ze de ene na de andere leugen van hun gewezen vriend en inmiddels zijn er acht van hun tien weken verlof verstreken. Daarna moeten ze weer terug naar huis, naar Zuid-Afrika, omdat hun visum verloopt. Twee weken hebben ze nog maar en nog steeds is er geen uitspraak van de rechter en staan zij op een droog stoffig verlaten terrein van een enorme jachtwerf waar niets in de buurt is te beleven, bijna begraven tussen te skeletten van de stalen bokken en een paar verlaten schepen die dit jaar niet te water gaan. Van ellende hebben ze uiteindelijk besloten om een paar dagen een hotel te boeken in Preveza, om er even uit te zijn. Het ergste vinden ze nog dat hij geen goede vriend bleek te zijn toen hij in moeilijkheden kwam en dat hij niet om hulp heeft gevraagd. Ze hadden hem financieel kunnen bijstaan. Maar dat doen ze nu natuurlijk niet meer.

Inmiddels heeft het veerbootje Preveza bereikt en iedereen stapt uit. Ik kan niets anders doen dan hun het allerbeste wensen en de hoop uitspreken dat de rechter snel in hun voordeel beslist. Ik zie ze de hoek om gaan, op weg naar hun hotel, zij nog steeds stilletjes verstopt achter haar grote zonnebril. Hij slaat zijn arm om haar heen en dan zijn ze weg, mij achterlatend met een onrustig gevoel.

Deze slideshow vereist JavaScript.