De Baas

Een verhaaltje uit 2011

De baas

Kampeerplaats bij Vonitsa, 11 september 2011

 

We staan op een prachtige kampeerplek aan de zee. Er zijn bomen voor schaduw, er is een tapkraantje voor om water te tanken en een taverna om te eten. Bovendien staan we er gratis. Wat wil een mens nog meer.

’s Morgens ga ik op pad met een jerrycan om water te halen. Er is al iemand anders bij het kraantje dus ik moet even wachten en we maken een praatje. Het water stroomt maar langzaam uit het kraantje, het lijkt of hij verstopt zit. Dan komt er een Duitser aan. Hij zegt gewichtig dat de kraan ieder jaar dit probleem heeft. Elk jaar neemt hij een nieuwe kraan mee en monteert die. Dan is het probleem verholpen. Ja hij regelt de boel hier zo’n beetje, hé, niemand anders die het doet. Hij helpt mensen een geschikte plek te vinden en hij houdt de boel een beetje schoon. Elke morgen ruimt hij het afval op. En ook de koeienpoep, want ja die koeien hé, die zouden hier niet zomaar los mogen lopen. Hij praat maar door en hij praat maar door. Hij is reuze trots op zichzelf. De andere man en ik zijn zijn opgeblazen verhalen eigenlijk al zat, we schuifelen steeds verder weg, maar de Duitser schuifelt mee. Misschien wil mijnheer even helpen om de betonnen plaat vast weg te schuiven die over de hoofdkraan ligt. De man aarzelt. Het is een enorme plak beton die je niet zomaar even met z’n tweeën opschuift en ik ben al helemaal niet van plan mijn tenen er onder te krijgen. Er wordt toch gesjord en geschoven tot de plaat weg is. Ja, de hoofdkraan zit er nog steeds. Misschien wil mijnheer ook weer even helpen om de plaat terug te schuiven, anders valt er misschien iemand in de put. De man zucht, kunnen we dat niet beter met wat meer mensen doen? Nee, het moet nu meteen, want hij gaat vanmiddag de kraan vervangen dus hij is de baas van dit project. En met veel gesjor gaat de betonnen plaat weer op zijn plek.

’s Middags gaat Frank een keteltje water halen voor de afwas. Het duurt lang voor hij terug is. Maar dat is logisch, want de kraan is ‘gemaakt’. De oude kraan zit er nog steeds op, maar nu met een rol verband, plastic zakjes en ijzerdraad om de aansluiting met de waterleiding geknoopt. Het lekt enorm rond de aansluiting, zodat er nog minder uit het kraantje komt. De Duitser had er beter af kunnen blijven.

Als we later nog eens op hetzelfde kampeerterrein staan, komt hij langs voor een praatje. Er zijn nog maar weinig andere campers, want het hoogseizoen is voorbij, dus wij zijn het slachtoffer. Hij staat hier al vanaf april en heeft iedereen zien komen en gaan. Zijn vrouw is hartpatiënt en ze moet veel rust houden, dus mogen er geen kinderen in de buurt komen en vooral niet met een bal spelen. Hij moppert op de Grieken die alweer geld van de EU krijgen. Hij moppert dat de Grieken zo lui zijn en zo slordig met hun afval. Hij moppert over de hitte, over het eten hier. Als Frank hem voorstelt dat hij dan voortaan beter zijn vakantie in zijn eigen land door kan brengen, krijgt hij een vuile blik toegeworpen. Hij komt hier al meer dan vijftien jaar, wat denkt hij wel! Ach ja, zegt Frank, je hebt je EU geld allang terug verdiend met deze gratis kampeerplek met gratis water. De Duitser gaat vlug over op een ander onderwerp. Hebben we de twee zwerfhonden hier gezien, die grote en die magere? Die grote is gemeen, hij bijt die magere. Of we dat in de gaten willen houden en die grote weg willen jagen als hij de magere bijt? Wij schudden allebei ons hoofd. We denken er niet aan om tussen twee zwerfhonden in te springen, straks worden we zelf gebeten. Ze zoeken het maar uit. En de Duitser praat maar door en praat maar door met opmerkingen waar het helemaal niet mee eens zijn. Maar we willen dat hij weg gaat, we willen geen discussie, geen ruzie met die man, dus op het laatst zeggen we helemaal niets meer. Naast me zit Frank zich te verbijten om niets meer te zeggen, want elke opmerking van hem lokt weer een monoloog uit van de Duitser.

Eindelijk is de Duitser ons zwijgen zat en beëindigt het ‘gesprek’. Gewichtig loopt hij over het veld terug naar zijn camper. Hé, hé, die is weg. Hij heeft zich terug getrokken in zijn fort vol ongenoegen en eigendunk. Gelukkig staat er veel groen tussen hem en ons en staat hij ver weg. Morgen vertrekken we.