De rots en de waaghalzen

De rots en de waaghalzen

Corfu, 12-7-2013

Ze zijn hier al bijna een week en de vakantie zit er bijna op. Elke dag sluiten ze af met een uurtje zwemmen in de baai vlak bij hun appartement. Het water is er kristal helder, je kunt er heerlijk snorkelen en bovendien is er een prachtige rots waar je vanaf kunt springen in het diepe water eronder. De echte waaghalzen, zoals de stoere jongens uit het dorp, springen van het hoogste deel van de rots. Ze verliezen er hun jeugd, en als ze niet oppassen bij het springen, ook misschien ook wel hun mannelijkheid. De minder dapperen springen vanaf een lager deel.

De hele week zijn ze er telkens als ook de stoere dorpsjongens er zijn. De jongens halen steeds moeilijkere capriolen uit voor hen. Ze sloven zich uit in stoer doen en proberen de meisjes over te halen ook van het hoge deel te springen. Maar ze durven niet, nog niet.

Na drie dagen springt haar zusje van het lage deel in het water en toen kon ze niet achter blijven. Dat viel achteraf gezien best wel mee.

De vierde dag staan ze aarzelend en giechelend op de hoge rots. De jongens moedigen hen aan en opeens neemt haar zusje een sprint en springt ze joelend in het water. Sputterend komt ze boven, roepend dat het heel gaaf is en helemaal niet eng. Nou ja, een beetje dan. Maar zij durft nog steeds niet.

De vijfde dag, hun vakantie zit er nu echt bijna op, staan ze weer op de rots. Haar zusje springt weer met een kreet naar beneden. Ze kijkt triomfantelijk omhoog als ze weer boven komt. Zij durft wél. Haar nicht staat naast haar met haar armen over elkaar geslagen. Zij durft demonstratief níet en wíl het ook niet durven.

Maar wat doet ze zelf? Ze zet een paar aarzelende stapjes in de richting van de rand van de rots. En dan vlug een paar grote stappen achteruit. De jongens roepen naar haar vanuit het water. Haar zusje klautert alweer als een aapje omhoog voor nog een sprong. Voorzichtig nadert ze de rand, kijkt in de diepte. Nee, ze durft niet. Ze zal straks naar huis gaan met het besef dat ze een lafaard is. Dat haar kleine zusje haar heeft verslagen.

Dan ineens zwaait ze met haar armen, ze slaakt een kreet en PLONS binnen 1 tel verdwijnt ze in het water. Als ze weer boven komt, is er gejuich en geklap en voelt ze zich een held. Als ze hard genoeg juichen, laten wij ons misschien ook wel over halen. Zouden we durven?