Hij vindt het niet leuk hier

Hij vindt het niet leuk hier

 

Kouloura op Corfu, 14-7-2013

 

We liggen in een vrij kleine, maar prachtige baai in Corfu. Met waarschijnlijk het fijnste strand. Een paar grote bomen zorgen voor schaduw, dagjesmensen kunnen hun auto bijna op het strand parkeren en het water is kristal helder. Er gaan veel mensen snorkelen, of speervissen. Op loopafstand is een klein haventje met een dure, maar goede taverna. Griekse kinderen krijgen hun eerste zwemles van hun ouders in deze baai. Alleen het gebabbel van de mensen en de krekels op de kant is aan boord te horen. Het is een idyllisch plekje.

Maar dat vindt niet iedereen. Op de betonnen trailerhelling zit een tienerjongen te mokken. Zijn spijkerbroek en T-shirt gaan niet uit om te zwemmen. En zijn stoere pet en zwarte zonnebril gaan al helemaal niet af. Wat denken ze wel. Dat .hij een beetje in een zwembroek rond gaat lopen of zo.

Hij vist een plat steentje van het strand en keilt het over het water. Het ketst een paar keer tegen de oppervlakte en verdwijnt dan in de diepte. Hm, dat is eigenlijk best leuk. Als ze maar niet denken dat hij het naar zijn zin heeft hier. En hij gaat zeker niet bij HEN zitten, die twee fossielen daar, die denken dat ze nog jong zijn. Moet je zijn moeder nu eens zien met die snorkel en zijn vaders buik boven die idiote zwembroek. Belachelijk gewoon. Waarom mocht hij nou niet gewoon met een paar vrienden met de bus naar Spanje? Nou ja, eigenlijk mochten zijn vrienden ook nog niet alleen op vakantie, maar toch. Konden zijn ouders niet een leuker eiland verzinnen dan Corfu? Al dat blauwe water hier, met die boten voor anker. En moet je dat grote motorjacht eens zien. Dat is pas vakantie vieren!

Hij sjokt langs de waterlijn, smijt nog wat steentjes in het water. Misschien toch maar eens een zwembroek aan doen. Het is tenslotte best warm en het water ziet er verleidelijk koel uit.

Maar zijn ouders zijn het gemok en gedrentel zat en besluiten op te stappen. Jammer. Hij mocht het eens naar zijn zin krijgen hier.

De rots en de waaghalzen

De rots en de waaghalzen

Corfu, 12-7-2013

Ze zijn hier al bijna een week en de vakantie zit er bijna op. Elke dag sluiten ze af met een uurtje zwemmen in de baai vlak bij hun appartement. Het water is er kristal helder, je kunt er heerlijk snorkelen en bovendien is er een prachtige rots waar je vanaf kunt springen in het diepe water eronder. De echte waaghalzen, zoals de stoere jongens uit het dorp, springen van het hoogste deel van de rots. Ze verliezen er hun jeugd, en als ze niet oppassen bij het springen, ook misschien ook wel hun mannelijkheid. De minder dapperen springen vanaf een lager deel.

De hele week zijn ze er telkens als ook de stoere dorpsjongens er zijn. De jongens halen steeds moeilijkere capriolen uit voor hen. Ze sloven zich uit in stoer doen en proberen de meisjes over te halen ook van het hoge deel te springen. Maar ze durven niet, nog niet.

Na drie dagen springt haar zusje van het lage deel in het water en toen kon ze niet achter blijven. Dat viel achteraf gezien best wel mee.

De vierde dag staan ze aarzelend en giechelend op de hoge rots. De jongens moedigen hen aan en opeens neemt haar zusje een sprint en springt ze joelend in het water. Sputterend komt ze boven, roepend dat het heel gaaf is en helemaal niet eng. Nou ja, een beetje dan. Maar zij durft nog steeds niet.

De vijfde dag, hun vakantie zit er nu echt bijna op, staan ze weer op de rots. Haar zusje springt weer met een kreet naar beneden. Ze kijkt triomfantelijk omhoog als ze weer boven komt. Zij durft wél. Haar nicht staat naast haar met haar armen over elkaar geslagen. Zij durft demonstratief níet en wíl het ook niet durven.

Maar wat doet ze zelf? Ze zet een paar aarzelende stapjes in de richting van de rand van de rots. En dan vlug een paar grote stappen achteruit. De jongens roepen naar haar vanuit het water. Haar zusje klautert alweer als een aapje omhoog voor nog een sprong. Voorzichtig nadert ze de rand, kijkt in de diepte. Nee, ze durft niet. Ze zal straks naar huis gaan met het besef dat ze een lafaard is. Dat haar kleine zusje haar heeft verslagen.

Dan ineens zwaait ze met haar armen, ze slaakt een kreet en PLONS binnen 1 tel verdwijnt ze in het water. Als ze weer boven komt, is er gejuich en geklap en voelt ze zich een held. Als ze hard genoeg juichen, laten wij ons misschien ook wel over halen. Zouden we durven?

Meezeilen

Palliambella, Juni 2013

 

Meezeilen

 

Onze Nederlandse vrienden met bed and breakfast appartementen willen graag een dagje met ons meezeilen. Op het moment is het even iets rustiger voor hen, dus we spreken gelijk af voor de volgende dag. Straks hebben ze het weer druk en kunnen ze bijna niet weg.

Het is voor haar even lastig om aan boord te klimmen met haar zere heup, maar als ze eenmaal in de kuip zit, gaat het prima.

We zeilen langzaam in het ochtendbriesje voor de wind naar de baai waar hun huis met appartementen in de buurt staan. Dan zien ze het ook eens vanaf het water. Hij vond zeilen eigenlijk maar niets. Al die boten die maar in de haven blijven liggen. Niet spectaculairs aan. Hij is meer een man die bezig moet blijven. Er is altijd wel wat de doen op hun bedrijf. Appartementen moeten schoon gemaakt worden, de tuin heeft water nodig, het zwembad wordt elke dag schoon gemaakt en de waterkwaliteit gecontroleerd, handdoeken moeten gewassen worden, enzovoort. Werk zat, maar dat geeft niet.

Wat zorgen zijn er ook. Zij moet na het zomerseizoen geopereerd worden aan haar heup. Ze heeft er veel last van en kan niet zoveel doen als ze eigenlijk wil. Waardoor er veel op zijn schouders komt te rusten. En hebben ze wel genoeg gasten deze zomer om komende winter door te komen? Dat is elk jaar weer de grote vraag die toch wel nadrukkelijk bij hen op de achtergrond speelt. Want de kosten zijn hoog. Dagelijkse dingen als elektra, water en boodschappen zijn duur in Griekenland en ook de belasting moet natuurlijk betaald worden.

We geven hem de helmstok in handen en laten hem sturen. Als later de wind aantrekt en we langs de eilandjes stuiven die ze altijd vanuit de verte kunnen zien liggen, verschijnt er een grote grijns op de gezichten van onze vrienden. Ze genieten met volle teugen. Actie moet er zijn! De wind door je haren of op het kale kruintje moet gevoeld kunnen worden! De zorgen worden even vergeten en hij twijfelt er zelfs aan of ze misschien toch ook een zeilboot moeten kopen. Al zou een motorboot misschien beter zijn. Kunnen ze hun gasten een dagtocht aanbieden in de baai. Met kans op dolfijnen, schildpadden en albatrossen. Eerst maar even sparen.

We sluiten de dag af met een etentje op een terras. Dan moeten ze weer naar huis.

Dag vrienden, tot over een paar weken. Als jullie dan nog tijd hebben, gaan jullie nog maar eens mee om je hoofd leeg te laten waaien.

 

Velcro Bay

Vlicho, 20 juni 2013

 

Velcro Bay (Klittenband Baai)

 

Er is een grote baai op Lefkas bij Vlicho. Er kunnen minstens 100 boten voor anker en het is er bijna overal zo’n vijf meter diep. Oost-, zuid- en westkant zijn omsloten door heuvels en bergen en aan de noordkant is de ingang vrij smal en bouwen de golven nauwelijks op. De ankergrond is er perfect. Het anker graaft zich makkelijk diep in de prut op de bodem. Er zijn winkeltjes voor de dagelijkse boodschappen, barretjes en taverna’s en zelfs bootonderdelen zijn er vrij eenvoudig te verkrijgen. Kortom: de ideale ankerbaai. Zo perfect met zijn Engelse pub met wasmachine en lagerbier dat velen er lang blijven liggen. Hun ankers zijn dipe, heel diep in de modderige bodem ingegraven. Er beginnen mossels en zeewier aan het onderwaterschip te groeien. Elke ochtend worden er boodschappen gehaald met de bijboot, elke middag wordt er een dutje gedaan en elke avond wordt er lager gedronken in de pub. Dan worden de laatste roddels uitgewisseld. Wie gaat wanneer het anker lichten en wie blijft er liggen? Is er misschien iemand met motorpech, dan kunnen ze met z’n allen commentaar leveren op het te verrichten onderhoud en de lange levertijd van een noodzakelijk onderdeel. Ook huwelijken, echtscheidingen en sterfgevallen gaan van mond tot mond. Sommigen liggen al jaren in dit drijvende dorp met hun drijvende caravan. Ze noemen het dan ook wel Velcro Bay, Klittenband Baai.

Wij hebben het er al snel gezien. Voor je het weet, wordt je kiel vastgezogen in de prut en zit je vast in de maalstroom van roddels en gezapigheid. Er is niets stoers meer aan, alleen maar eeuwig herhaalde verhalen van eens lang geleden.

We liggen in Vonitsa, onze ‘thuishaven’ in Griekenland. We weten er de weg naar winkels voor noodzakelijke plank voor het bed, voor een waterslang die nog niet aan boord was en voor nog veel meer. Onze vrienden wonen er in de buurt en die bezoeken we uiteraard. Een oude zeilvriend gaat morgen met het vliegtuig terug naar Engeland om te werken en er is een afscheidsborrel vanavond.

Hé, wacht eens even! Wat is er aan de hand? Gaan we nu nog zeilen of niet? Voor we het weten is dit voor ons een Velcro stad geworden.

Morgen scheuren we ons los van ons geliefde stadje met zijn zeilkolonie en gaan we voor ankerbij een bijna verlaten strand aan de overkant van de Golf van Amvrakikos. Heerlijk, we zijn weer onderweg!

 

Motorpech

Juni 2013

 

Motorpech

 

We zeilen lekker langzaam voor de wind langs de kust van het Griekse eiland Meganisi. Er is weinig wind en we komen nog maar net vooruit. In de verte komt een bijboot met buitenboordmotor aan geracet. Hij is zo te zien op weg naar de thuisbasis van zijn flottielje, onderdelen halen of zo. We zeggen nog tegen elkaar: ‘Goh, die is ver van huis met zo’n klein bootje.’ Enthousiast speert hij ons voorbij. Dan kucht en sputtert de buitenboordmotor. Na een laatste hik stopt hij er helemaal mee. Er wordt verwoed aan het startkoord getrokken, maar dat mag niet baten.

‘Ik denk dat onze plannen voor vandaag wijzigen,’ zeg ik tegen Frank.

‘Is de benzine op?’ vragen we hem.

Nee, dat is niet het geval. Na wat vragen, komt Frank tot de conclusie dat er vuil in de carburateur zit en dat er dus gesleuteld moet worden. Dat gaat niet zomaar midden op het water. We bieden een sleepje aan. We gaan langzaam, maar wíj gaan tenminste nog vooruit. Het sleepje wordt niet geaccepteerd. Alles is in orde. Hij zal de motor heus wel aan de praat krijgen en anders pikt het moederschip van de flottielje hem straks wel op.

Langzaam varen we verder. We zien hem de motorkap openen en nog maar eens aan het startkoord rukken.

‘Weet je het zeker?’ roept Frank nog maar eens.

Ja, hij weet het zeker en nee, hij wil echt niet gesleept worden. Dat is zijn eer te na. In de bijna windstilte drijft hij zelfs sneller vooruit dan wij zeilen. Maar ja, wij gaan tenminste wel de goede kant op. Enigszins in twijfel zien we hem steeds kleiner worden op deze grote plas water. Kunnen we hem wel zomaar alleen aan zijn lot over laten?

Dan komt om de hoek van het eiland het moederschip van de flottielje opdoemen, met in haar kielzog als kleine eendjes de rest van de flottieljeschepen. Gelukkig, hij is gered.

In de verte horen we gelach vanaf het moederschip. Wordt hij uitgelachen, of zijn het toch de meeuwen die we horen?

Op vleugels naar Griekenland

Begin juni 2013

 

Met een vleugel naar Griekenland

 

We hebben onze goede vrienden in Griekenland beloofd dat we ons uiterste best zullen doen om een heuse vleugel van hun tweede woning in Frankrijk naar hun landje in Griekenland te verhuizen. En zo begon het avontuur. Frank ging op zoek naar een geschikt vervoermiddel waar de vleugel in past en waarin hij veilig vervoerd kan worden zonder schade. Dat valt niet mee. Een gewone aanhangwagen is te smal, een aanhangwagen met een huif erover niet hoog genoeg, een paardentrailer veel te duur. Dan maar kijken of hij misschien in een busje past. Liggend of staand, dat maakt niet uit. De poten moeten er toch onderuit. Menig garagehouder keek ons vreemd aan, als we met de rolmaat in de weer gaan om de deurmaat te meten. Eén week voor ons geplande vertrek naar Frankrijk vindt Frank gelukkig een geschikte busje. Hier zou de vleugel in moeten passen. We timmeren er een verhoogde laadvloer in waar onze spullen onder passen voor ons verblijf later op de zeilboot in Griekenland. Samen met de spullen van onze andere vrienden en mede-eigenaren van de zeilboot, past al onze zooi er maar net in. Wat slepen we weer veel spullen mee.

Eenmaal in Frankrijk zijn er wat zware jongens opgetrommeld om mee te helpen met de grote piano verhuizing. Een van hen is wel beresterk, maar heeft wel erg veel brute kracht voor zo’n delicaat instrument. Eén wankel moment dreigt de vleugel ter aarde te storten. Maar de brute kracht weet hem te redden. De mannen kreunen van inspanning, maar de vleugel werkt stilletjes mee. Zonder zelfs maar een snaar te verroeren schuift de vleugel in de bus. Er worden veel dekens omheen gepakt en er gaat ook nog een bank bij en dan is de bus stampvol. Er wordt vanaf de straat nog een afscheidsdeuntje gespeeld en dan gaan de deuren dicht.

We blijven nog een paar dagen in Frankrijk logeren. Het is er prachtig wandelen. De dag voor vertrek maken we nog een laatste wandeling. We lopen nog even langs de bus en dan: merde! Een platte band. Frank kruipt onder de bus om het reservewiel los te maken. We verwachten een doffe plof van het reservewiel op de grond, maar het blijft akelig stil. Blijkt dat we helemaal geen reservewiel hebben. Met dank aan de garage die een laatste check deed voor onze lange reis. Dus lenen we de Griekse auto van onze Nederlandse vrienden in Frankrijk om de band te laten repareren. En nu maar hopen dat we niet worden aangehouden, want leg dat maar eens uit aan een Franstalige politie-agent. Gelukkig gaat alles goed. Helaas vinden we na een lange speurtocht bij verschillende garages en sloperijen geen reservewiel. Tja, dan hadden we ook maar een Renault of Peugeot moeten kopen en geen Mercedes en zeker niet zo’n oude roestige. Maar de band is gerepareerd. Dan maar zonder reservewiel naar Griekenland.

Gelukkig verloopt de rest van de reis naar Griekenland zonder problemen. Geen lekke band meer, de veerboot ruim op tijd gehaald en ook op de Griekse wegen vol kuilen gaat alles goed.

Dan komt het moment dat de vleugel uit onze bus in hun huis op het Griekse landje geplaatst gaat worden. Twee dagen voor we aankomen is net de onverharde weg naar hun landje gerepareerd. Oh, wat zijn we daar blij mee. We zijn er al geweest toen de weg nog slecht was en toen moesten we het laatste stuk lopen. En dat gaat niet met een vleugel. Maar nu is de weg perfect.

Ook het uitladen gaat van een leien dakje. Er is hulp opgetrommeld met sterke armen. Met kalmte en beleid en met hulp van een motortakel staat de vleugel vrij vlot binnen. Zo snel kan het gaan.

Hij kan het maar niet geloven en is zo blij als een kind. Als de zenuwen van de hele verhuizing wat gekalmeerd zijn, kruipt hij even achter de vleugel om te spelen. Het klinkt nog mooier dan een paar weken geleden, toen we onze belofte deden om ons best te doen deze vleugel te verhuizen. Maar wat wil je ook: dit is geen synthesizer, maar een heuse vleugel! Er zal ongetwijfeld nog veel muziek over de vallei van hun landje klinken.

Een week later krijgen we een sms van haar: Vieren al weer een week vleugeldag. Ben al verschillende keren wakker geworden met live muziek. Heerlijk. Bedankt voor alles.

Geen dank lieve vrienden, geen dank! Het was voor ons een uitdaging en we hopen dat jullie er nog veel plezier van hebben.

 

Een vleugel vervoeren

Een vleugel vervoeren

April 2013

 

Met onze twee vriendinnen zijn we een week in Griekenland op botenjacht. En de jacht is geslaagd, dat hebben jullie eerder kunnen lezen. Maar nu we er toch zijn, móeten we op bezoek bij onze goede vrienden op hun landje. Een aantal jaren geleden leerden we hen kennen en sindsdien gaan we regelmatig bij ze op bezoek als we in Griekenland zijn. Vorig jaar hebben we elkaar niet kunnen zien. Wij hadden geen boot meer in Griekenland en zij kunnen ook niet zomaar even naar Nederland komen. We hielden contact door af en toe te mailen of een sms te sturen. Niet vaak, maar dat hoeft ook niet. Echt goede vrienden blijven vrienden ook al spreek je elkaar niet vaak.

We slepen onze vriendinnen mee naar hun landje, maar dat vinden ze niet erg. De caravan staat er nog, maar doet nu geen dienst meer. Onze vrienden hebben inmiddels zelf een huis gebouwd van staalprofielen en geïsoleerde platen. Het is een paleisje geworden. Bovenop de heuvel met een prachtig uitzicht over de valleien die nu in het voorjaar prachtig in bloei staan. De weg ernaar toe blijft slecht. Het laatste stuk hebben we moeten lopen. We durfden het niet aan om met onze huurauto over de kuilen en geulen te stuiteren. De onderzijde van de auto is niet voor niets uitgesloten van de all-risk verzekering!

Wederom voelt het als thuiskomen als we door hen worden verwelkomt. Alsof we elkaar gisteren nog zagen, pakken we de draad weer op. Zij heeft heerlijke schuimgebakjes gemaakt en de verhalen vliegen over en weer. Over de periode bijvoorbeeld dat hij geld verdiende met piano spelen in een sjiek restaurant. Zodat ze daarna weer verder konden reizen met hun boot. Maar dat is verleden tijd. Al maken ze allebei nog graag muziek, spelen heeft hij al een tijd niet meer gedaan. Dat gaat niet zo goed meer. Het afgelopen jaar is het er eigenlijk helemaal niet meer van gekomen. Maar onze vriendinnen zijn nieuwsgierig geworden. Ze trekken de stoute schoenen aan en vragen of hij eens een stukje op zijn elektrische piano wil spelen. Verbaasd dat hij nog enthousiast publiek heeft, laat hij zich overhalen. Hij zet zich achter de piano en begint te spelen. En verder is het stil. Het is prachtig. Af en toe hapert er misschien een noot, maar dat merken wij leken toch niet. Het maakt in onze oren de muziek juist mooier. Ademloos zitten we te luisteren. Niemand zegt meer wat. Af en toe neuriet zij even de melodie mee. En misschien is het de ouzo die we op hebben, of misschien komen nu pas de emoties los van de aanschaf van onze nieuwe boot, maar we zitten alle vier met tranen in onze ogen te luisteren. Zo mooi.

Als hij is uit gespeeld en zij toch maar wat te eten voor ons allemaal maakt, ook al zouden we eigenlijk niet blijven eten, worden er woeste plannen gesmeed. Jullie hebben toch nog een huis in Frankrijk? En daar staat toch nog een piano? Ja, een vleugel zelfs. En jullie gaan daar binnenkort toch naartoe om wat spullen te verhuizen van Frankrijk naar Griekenland? Kunnen wij dan niet op een of andere manier, heel misschien, die vleugel voor jullie naar Griekenland verhuizen? Zouden jullie dat willen en zou het lukken?

Ja, dat zou mooi zijn. Als wij tweeën straks in juni vanuit Nederland naar Frankrijk rijden. Met een aanhangwagen of zo waar de vleugel veilig op vervoerd kan worden. Dan kunnen we samen met hen een paar dagen in hun huis in Frankrijk doorbrengen en dan kunnen we samen weer naar Griekenland vertrekken en de vleugel daar weer bij hun nieuwe huis uitladen. Ja, dat zou zeker mooi zijn. We beloven dat we ons uiterste best gaan doen om het te laten slagen. Maar een vleugel is een kwetsbaar en loodzwaar instrument. Zou het lukken?

Wordt vervolgd.. (Erg hé? Ik heb zelf een hekel aan vervolg verhalen. Maar helaas, ik weet zelf de afloop ook nog niet.)

Prachtig uitzicht over de vallei.

Lekker smullen.

Een pianospel zo mooi…

Kletsen als vanouds.

Daar in de verte ligt hun paleisje.

foto’s van de nieuwe boot

Op verzoek van vele nieuwsgierigen een paar foto’s van de nieuwe aanwinst.

(weer) een boot in Griekenland

Boot in Griekenland

1 mei 2013

We kijken mismoedig naar buiten. Alweer regen en het is nog koud ook. Moeten we met dit weer straks ons lange zomerverlof in? Hebben we eigenlijk wel zin om een paar weken langs de Franse kust tegen de wind in te hakken om vervolgens in de regen de Franse kanalen te bevaren. Willen we eigenlijk wel vertrekken als het zulk rotweer blijft? Zullen we maar weer een zomer doorwerken, net als vorig jaar? Maar zo komen dit jaar misschien weer niet bij de Middellandse Zee. We worden er een beetje depressief van.

Dan bellen onze goede vriendinnen op. Ze hebben een boot te koop zien staan op het internet. Of we zin hebben om mee te gaan kijken. En als hij goed is, willen ze hem op een trailer zetten en naar Griekenland rijden. Misschien niet dit jaar, maar dan toch in de toekomst. Want zij willen ook dolgraag daar zeilen.

Opeens zitten we allebei rechtop, een en al aandacht. Radartjes gaan draaien, de energie vloeit terug in ons lijf. Er gebeurt iets, een idee komt in ons op. En we doen een ondoordacht voorstel: als jullie dan toch een boot in Griekenland willen, en wij eigenlijk ook dolgraag weer, zullen we…, kunnen we…, is het dan misschien een idee… om samen in Griekenland een boot te kopen? Waarom in Nederland kopen als daar ook boten te koop liggen. We zijn meteen alle vier enthousiast.

Een paar dagen later staan ze bij ons op de stoep. We spreken de plannen door. Willen we het echt gaan doen? Wat is dan ons budget en hoe gaan we alles regelen met tijdsverdeling en de kosten? Na veel overleg waar we alleen maar enthousiaster van worden, nemen de plannen vaste vorm aan. Internet wordt afgespeurd naar de perfecte boot, tickets worden geboekt, een huurauto gereserveerd en de ouzo wordt koud gezet bij het appartementje dat we gaan huren bij onze vrienden in Griekenland.

Een paar weken later zijn we in Griekenland. Het is prachtig lente weer. Eindelijk kunnen we van de zon genieten, kunnen de truien uit en komen de korte broeken tevoorschijn. Na een lange rit in de auto komen we aan bij het appartement van onze vrienden. Ze hebben tot ’s avonds gewacht tot we er eindelijk zijn. Voor ons voelt het als thuis komen en onze vriendinnen kijken hun ogen uit. Het is er zo mooi!

Na een dag rust, hebben we met de jachtmakelaar afgesproken om een paar boten te bezichtigen. Eén boot valt gelijk af: niet compleet, water binnen onder de vloer en wel heel erg smerig. Er blijven er nog twee over. Een op de staat op de wal en is best aardig, maar nog wel stevig aan de prijs, zeker omdat er toch nog wat werk aan is, voordat je er mee kunt varen. Dan gaan we onze favoriet van internet bekijken. Nog maar afwachten of hij in het echt ook zo netjes is als op de foto’s. En ja hoor: perfect! Meer worden zijn er niet nodig. We doen gelijk een bod, want nog geen vijf minuten voor ons, was er een andere kijker. Gelukkig deed hij niet meteen een bod, anders hadden we waarschijnlijk achter het net gevist! Zo’n lage vraagprijs voor zo’n goede boot, daar hebben we een koopje aan. Het bod wordt geaccepteerd. Wat gaat het allemaal snel, we hebben weer een boot in Griekenland!

De rest van de week in Griekenland brengen we door met papierwerk in orde maken en uitstapjes maken. Helaas gaat het niet zo snel dat we er al een dag mee kunnen zeilen. Maar we ontmoeten in Vonitsa andere Nederlandse vrienden met een grote zeilboot en we mogen met z’n vieren een dagje mee. Als we uit de haven weg varen, springen de tranen in mijn ogen. Wat heb ik dit gemist! We genieten met volle teugen. We zijn hun erg dankbaar voor dit dagje uitwaaien.

Ook bezoeken we onze vrienden op het landje. De caravan heeft inmiddels plaats gemaakt voor een heus huis. Zelf gebouwd van staalprofielen en geïsoleerde platen. Het is gezellig binnen. Ze hebben nu veel meer ruimte dan in de caravan en dat is toch wel prettig. Hij speelt op verzoek van onze vriendinnen prachtig op zijn elektrische piano. Zo mooi dat we er allemaal een beetje sentimenteel van worden. Daar volgt nog een heel andere verhaal uit, dat komt later wel.

De week vliegt voorbij en voor we het weten, zijn we weer in Nederland. Nu nog een paar weken werken en dan mogen wij met z’n tweeën gebruik maken van de nieuwe boot. Half augustus komen onze vriendinnen de boot overnemen. We zeilen dan nog een week met z’n vieren dan gaan wij weer naar huis.

Ah, wat hebben we er een zin in! Het is nu nog maar één week werken! Vanaf nu probeer ik weer regelmatig verhaaltjes op deze weblog te plaatsen. Hopelijk vinden jullie ze leuk om te lezen.

We huren een speedboot voor een middag.

Lekker buiten ontbijten op het terras.

Het appartementencomplex van onze vrienden.

Dit is hem!

Het water is lekker warm.

Vanuit het vliegtuig, alweer bijna thuis.

De bijbootrace

Nog een verhaaltje uit 2011

Bijbootrace

Vonitsa, 5 augustus 2011

 

Het is tegen middernacht en het is reuze gezellig aan de tafel van zijn vaste taverna. Een paar keer per week komt hij hier wat eten, liefst met een of meerdere van zijn bootvrienden. Alleen eten is toch niet fijn. Meestal zijn er wel een paar die mee eten, of in ieder geval later aanschuiven om een glaasje te drinken. Vanavond is het groepje vrij groot, ze zijn met z’n achten. Het eten is al lang op, maar niemand maakt aanstalten om zijn bed op te zoeken. De wijn is nog niet op en de glazen worden regelmatig gevuld. Alleen de twee dames aan de andere kant van de tafel moeten zo nodig verstandig zijn, zij nemen geen wijn meer. Ach dat geeft niets, de grappen vliegen over de tafel en er wordt veel gelachen, de sfeer is goed. Hij grapt of het nog geen tijd is voor zijn buurman om op te stappen, hij moet immers helemaal terug roeien naar zijn boot die voor anker ligt, terwijl hijzelf comfortabel dichtbij met zijn boot in de haven ligt. Zijn buurman reageert fel. Denkt hij soms dat hij een oude man is die niet meer kan roeien? Het is maar een klein eindje en bovendien weet hij zeker dat hij hem er uit kan roeien! Iedereen aan tafel schiet in de lach. Dit vraagt om een wedstrijd: een bijbootrace, morgenmiddag, dat zou wat spektakel geven. Het Hollandse stel biedt aan om hun bijboot met lekkende bodem uit te lenen, iemand anders wil het startschot wel lossen en weer iemand anders stippelt al een heel parcours uit. Buurman sputtert een beetje tegen als de wedstrijd in de haven gehouden moet worden. Dan moet hij er eerst helemaal naartoe roeien. Dat is niet eerlijk, dan is zijn tegenstander in het voordeel. Zijn vrouw biedt al aan dat zij wel naar de haven zal roeien. Hij vindt het allemaal prima, het kan hem niet schelen wie er zal winnen, als ze maar lol hebben. En zo groeien de plannen voor een heuse bijbootrace terwijl het peil in de wijnkaraffen zakt.

De volgende morgen is het een heel ander verhaal. Zijn hoofd doet zeer, zijn tong plakt tegen zijn gehemelte en hij heeft een verschrikkelijke smaak in zijn mond. Kreunend draait hij zich nog een keer om. Hoewel de zon al hoog staat en zijn boot op een oven begint te lijken, blijft hij zichzelf binnen opsluiten. Als echt te warm wordt, steekt hij toch zijn hoofd naar buiten. Dat had hij niet moeten doen, want gelijk is daar zijn Franse buurman, klaar voor een praatje op deze zonovergoten morgen. Liever had hij zich verstopt achter het zonnescherm, maar het is al te laat, hij heeft hem al gezien. En terwijl het daglicht in zijn ogen steekt, de hoofdpijn erger maakt, krijgt hij de volle laag over zich heen. Wanneer de race gaat beginnen, waar wordt hij gehouden en heeft hij zich al beetje voorbereid? Grommend gaat hij weer naar binnen, zijn Franse buurman lachend op de kade achterlatend. Hoe kan hij dat nou te weten zijn gekomen over die dwaze plannen? Vandaag doet hij niets, helemaal niets en hij gaat zeker niet roeien. Hij gaat buiten in de kuip om een bank liggen en valt er weer in slaap. Gelukkig heeft zijn tegenstander er vandaag ook geen zin meer in. De race wordt afgelast. Er wordt geen nieuw tijdstip voorgesteld.