Een vleugel vervoeren

Een vleugel vervoeren

April 2013

Met onze twee vriendinnen zijn we een week in Griekenland op botenjacht. En de jacht is geslaagd, dat hebben jullie eerder kunnen lezen. Maar nu we er toch zijn, móeten we op bezoek bij onze goede vrienden op hun landje. Een aantal jaren geleden leerden we hen kennen en sindsdien gaan we regelmatig bij ze op bezoek als we in Griekenland zijn. Vorig jaar hebben we elkaar niet kunnen zien. Wij hadden geen boot meer in Griekenland en zij kunnen ook niet zomaar even naar Nederland komen. We hielden contact door af en toe te mailen of een sms te sturen. Niet vaak, maar dat hoeft ook niet. Echt goede vrienden blijven vrienden ook al spreek je elkaar niet vaak.

We slepen onze vriendinnen mee naar hun landje, maar dat vinden ze niet erg. De caravan staat er nog, maar doet nu geen dienst meer. Onze vrienden hebben inmiddels zelf een huis gebouwd van staalprofielen en geïsoleerde platen. Het is een paleisje geworden. Bovenop de heuvel met een prachtig uitzicht over de valleien die nu in het voorjaar prachtig in bloei staan. De weg ernaar toe blijft slecht. Het laatste stuk hebben we moeten lopen. We durfden het niet aan om met onze huurauto over de kuilen en geulen te stuiteren. De onderzijde van de auto is niet voor niets uitgesloten van de all-risk verzekering!

Wederom voelt het als thuiskomen als we door hen worden verwelkomt. Alsof we elkaar gisteren nog zagen, pakken we de draad weer op. Zij heeft heerlijke schuimgebakjes gemaakt en de verhalen vliegen over en weer. Over de periode bijvoorbeeld dat hij geld verdiende met piano spelen in een sjiek restaurant. Zodat ze daarna weer verder konden reizen met hun boot. Maar dat is verleden tijd. Al maken ze allebei nog graag muziek, spelen heeft hij al een tijd niet meer gedaan. Dat gaat niet zo goed meer. Het afgelopen jaar is het er eigenlijk helemaal niet meer van gekomen. Maar onze vriendinnen zijn nieuwsgierig geworden. Ze trekken de stoute schoenen aan en vragen of hij eens een stukje op zijn elektrische piano wil spelen. Verbaasd dat hij nog enthousiast publiek heeft, laat hij zich overhalen. Hij zet zich achter de piano en begint te spelen. En verder is het stil. Het is prachtig. Af en toe hapert er misschien een noot, maar dat merken wij leken toch niet. Het maakt in onze oren de muziek juist mooier. Ademloos zitten we te luisteren. Niemand zegt meer wat. Af en toe neuriet zij even de melodie mee. En misschien is het de ouzo die we op hebben, of misschien komen nu pas de emoties los van de aanschaf van onze nieuwe boot, maar we zitten alle vier met tranen in onze ogen te luisteren. Zo mooi.

Als hij is uit gespeeld en zij toch maar wat te eten voor ons allemaal maakt, ook al zouden we eigenlijk niet blijven eten, worden er woeste plannen gesmeed. Jullie hebben toch nog een huis in Frankrijk? En daar staat toch nog een piano? Ja, een vleugel zelfs. En jullie gaan daar binnenkort toch naartoe om wat spullen te verhuizen van Frankrijk naar Griekenland? Kunnen wij dan niet op een of andere manier, heel misschien, die vleugel voor jullie naar Griekenland verhuizen? Zouden jullie dat willen en zou het lukken?

Ja, dat zou mooi zijn. Als wij tweeën straks in juni vanuit Nederland naar Frankrijk rijden. Met een aanhangwagen of zo waar de vleugel veilig op vervoerd kan worden. Dan kunnen we samen met hen een paar dagen in hun huis in Frankrijk doorbrengen en dan kunnen we samen weer naar Griekenland vertrekken en de vleugel daar weer bij hun nieuwe huis uitladen. Ja, dat zou zeker mooi zijn. We beloven dat we ons uiterste best gaan doen om het te laten slagen. Maar een vleugel is een kwetsbaar en loodzwaar instrument. Zou het lukken?

Wordt vervolgd.. (Erg hé? Ik heb zelf een hekel aan vervolg verhalen. Maar helaas, ik weet zelf de afloop ook nog niet.)