Aangroei, herfst 2009

Na een lange zomer zeilen en rondtrekken zijn we toe aan wat rust om alles te laten bezinken. We vinden een leuk plaatsje in de Golf van Amvrakikos in Griekenland en besluiten daar een tijd te blijven liggen voordat we de kant op gaan voor de winter. Er ligt een kleine zeilersgemeenschap waar we goed mee overweg kunnen, dus we vermaken ons wel. Bijna elke dag wordt er wel bij iemand aan boord iets geklust met hulp van een buurman. En dat moet natuurlijk afgesloten worden met een drankje en een hapje in de taverna op de kade.

Het is erg gezellig en zo aan het eind van het seizoen heeft kennelijk niemand meer zin om nog te zeilen, want vrijwel niemand gaat de haven nog uit. Gelukkig stroomt er koud helder water uit een bron in de berg waartegen de haven is gebouwd. Daardoor spoelt de haven tenminste door.

Na een paar weken is het tijd om te vertrekken: we moeten de kant op. We nemen afscheid van iedereen en varen uit. Maar wat komen we langzaam vooruit. Zijn we in een visnet gevaren of zo? We zien niets en het water is te ruw om overboord te springen, dus we moeten het ermee doen. Gelukkig is de werf niet ver weg en doet de motor het nog goed. We motorzeilen verder naar de werf.

Als we daar uit het water gaan zien we waarom we zo langzaam gingen. Een dikke laag kokerwormen heeft de gladde romp in drie weken tijd omgetoverd tot een soort stekelvarken. Gelukkig krijgen we alles eraf met hulp van de hoge drukspuit en vooral wegschrapen. Na hard werken (we schilderen ook gelijk de romp) ziet de boot er gelukkig weer netjes uit en zijn we klaar voor een volgende zomer zeilen in Griekenland.

P.s. Nu we in WSV Herkingen liggen, hebben we weer met kokerwormen te maken. Ook hier lijken de omstandigheden waarin ze groeien hetzelfde: brak water met veel voedseldeeltjes en watertemperatuur van een graad of 20.

Hopelijk vinden we er nog een goede oplossing voor.

knalfuif

Een knalfuif (begin juni 2015)

We gaan naar een feestje. Niet omdat we uitgenodigd zijn, maar omdat we niet meer weg kunnen. We hebben ons camperbusje op een idylisch parkeerplekje bij het dorpje Gialova aan de rand van het strand tussen de olijfbomen gezet. Tijd voor een bad in zee en een picknick op het strand. Maar na het zwemmen blijkt dat de weg die we terug zouden moeten nemen, afgezet is. We kunnen er niet meer langs. Er komt een stoet met bussen aangereden en mensen worden in grote getale, als was het vee, langs linten het dorp in geleid. Gewillig nemen de mensen plaats aan vele gedekte tafels. Nerveus personeel in witte overhemden rent er omheen en serveert een diner van enorme dienbladen volgeladen met borden met vlees. Wat is er aan de hand? Een mega bruiloft? Een heilige dag? Nee, het blijkt een party van een bedrijf te zijn. Van het bedrijf hadden we nog nooit gehoord. Maar onze Duitse buurvrouw weet te vertellen dat dit bedrijf het merk vertegenwoordigtvan een of ander wonder schoonmaakmiddel. Maakt alles schoon en zou volgens de verkopers zelfs eetbaar zijn. Eens proberen? Stuur een berichtje en we verklappen het merk. Maar in Duitsland is het niet meer verkrijgbaar en voor zover we weten ook niet in Nederland. Het wordt verkocht op besloten feestjes met huisvrouwen (net als bij de beroemde plastick-bakjes-party). In dit geval wordt het verkocht volgens een soort piramide systeem. Hoe hoger in rangorde en hoe meer verkopers onder je, hoe meer winst je maakt. Het is daarbij de bedoeling dat je als verkoper voor een bepaald minimum bedrag een voorraad wondermiddel aanschaf en dat probeert te verkopen aan elk willekeurig slachtoffer dat erin trapt. Voor zover wij en onze Duitse buren weten, is dit zogenaamde piramide verkoop systeem in Duitsland en Nederland verboden.

Kennelijk is dit feest bedoeld om de verkopers een worst voor te houden. En daarvoor wordt alles uit de kast getrokken. Een beroemde zangeres wordt als een wereldster onthaald op dit feest in sixties-stijl. Er lopen acrobaten rond die radslagen maken, er zijn suikerspinnen en popcorn op elke straathoek verkrijgbaar, er is een koffiebarretje dat gratis drankjes schenkt, ijshoorntjes worden volgeschept en muziek schalt uit de luidsprekers. De feestgangers schuiven gewillig kippepoten en ander gebraad naar binnen. Dit alles wordt vast gelegd door vele ingehuurde fotografen. Een heeft zelfs een drone tot zijn beschikking om opnames te maken. Beveiligers met oortjes houden alles en iedereen in de gaten. Het moet wel een geslaagd feest blijven, geen relschoppers gewenst. Lijkt het maar zo, of worden we extra in de gaten gehouden?

Het is echt een vreemde gewaarwording om te zien dat vrijwel elk terras van elk restaurant in dit dorp volledig is volgeboekt voor de feestgangers. We strijken neer op een terras dat niet meedoet met de gekte. Aan de tafel naast ons een paar oude mannetjes, verstoten van hun vaste favoriete plek. Onverstoorbaar spelen ze een potje back gammon. Dat doen ze elke avond, feest of geen feest.

We bestellen een karaf wijn en kijken onze ogen uit naar de feestdrukte. Jammer dat we geen pasje hebben, anders konden we aanschuiven bij dit megabuffet. Gelukkig krijgen een paar dorpskinderen gratis popcorn en suikerspinnen van een vriendelijke bediende. Maar de muziek is niet slecht en later is er nog een heuse vuurwerkshow vanaf de pier. Het mag wat kosten.

De volgende morgen zitten de oude mannetjes weer op hun eigen plek te kibbelen boven hun back gammon. De rust is weer gekeerd. De boxen zijn zelfs al weg gehaald en als het vuilnis is opgehaald, is alles weer over gegaan tot de orde van de dag. Van dit feest zijn ongetwijfeld enkele mensen enom rijk geworden. De rest heeft een leuke avond gehad, maar zal er waarschijnlijk straatarm van worden.

Kleine boot, kleine zorgen (eind mei 2015)

Na een lange, lange winter vol ellendig werk en stress zijn we weer voor een aantal maanden vertrokken richting Griekenland. We rijden met ons camperbusje via Duitsland naar Venetië, om daar de veerboot naar Griekenland te nemen. In Duitsland en Venetië hebben we regen, maar dat mag de pret niet drukken. We slenteren twee dagen door de straten van Venetië en snuiven ondertussen wat cultuur op van een moderne kunst expositie die over verschillende gebouwen in de stad verspreid is. Eerlijk gezegd is het interessanter om eens een kijkje in de gebouwen te nemen, dan om de moderne kunst te aanschouwen.

Op de veerboot hebben we mooi weer, op een stortbui na, die ons binnen enkele seconden tot op de huid doorweekt. Ach ja, we hangen gewoon alles uit en dan droogt het wel weer.

Eenmaal op Griekse bodem, hebben we eerst een paar klusjes aan de boot te doen, samen met onze co-eigenaren van de boot. Er worden ritsen aan kussenovertrekken genaaid, anti-fouling wordt op het onderwaterschip aangebracht, er wordt een voetpomp voor het drinkwater aangelegd, zodat de accu’s niet zo snel leeg raken en een monteur stelt de kleppen van de motor en kijkt de injectors na. We zijn er zo klaar mee, voordeel van rondzeilen met een van de kleinste zeilboten in deze regio met weinig rommel erop dat stuk kan.

We komen oude en nieuwe bekenden tegen met een grotere boot. Zij hebben vaak veel werk te verrichten. Een enorm onderwaterschip moet in de anti-fouling gezet worden, het douchewater pompt niet meer weg van de 2e douche aan boord (er moet een nieuwe pomp gezocht worden en, oei, de andere zal het binnenkort waarschijnlijk dan ook begeven), er moet een nieuwe kaartplotter, radar of windmeter ingebouwd worden, de lieren zijn stuk en moeten vervangen worden. En, ai, wat kost dat allemaal veel geld. Niets voor niets en zeker niet als het materiaal voor een boot betreft. Dan denken de verkopers dat je kennelijk veel geld bezit. Het kost de meesten bloed zweet en tranen, voordat de boot te water gelaten kan worden.

Met z’n viertjes lachen we daar maar om. Onze boot is misschien de kleinste, maar ook de goedkoopste in alles. Grote boot, grote zorgen, kleine boot, kleine zorgen.

Zo, nu maar eens ontspannen. Onze co-eigenaren zijn dit jaar eerst aan de beurt om te zeilen. Zij gaan vier weken rondscharrelen op Ionische wateren. Wij trekken vier weken uit om met ons busje Peloponese te bekijken.

 

Camperbusje

Om de wintermaanden een beetje door te komen en voor straks in Griekenland hebben we een camperbusje gekocht. Via internet twee bouwpaketten gekocht met kasten. We hebben lekker geknutseld en gelakt en twee weken geleden zijn we ermee weg geweest. Lekker in de sneeuw in de Achterhoek. Fijn op bezoek bij mijn ouders en bij vrienden.

foto’s zonder verhaal

Sorry, geen verhaaltje dit keer. Het is hier nog steeds erg mooi en we genieten van het mooie Griekenland. Maar we komen steeds minder bijzondere mensen tegen. Waar zijn ze gebleven? Hebben ze last van de crisis? Geen zin meer om te zeilen? Zijn ze er alleen tijdens het voor- en naseizoen? Enfin, ter inspiratie voor degene die nog op vakantie moeten gaan een paar foto’s dan maar.

Italiaans vier gangen menu

Hij heeft een voorkeur voor havens die zo goed als vol zijn en waar het lastig ankeren is. Zonder nadenken gooit hij het anker uit om minstens vier andere ankers van de bodem los te harken. Na wat boze woorden van andere schippers doet hij een nieuw poging. Zijn oog valt op het laatste lege plekje en vol gas vaart hij achteruit. De motor brult, de ankerlier ratelt en vergezeld van Italiaanse scheldwoorden zakt het anker naar de bodem. Nonchalant overhandigt hij zijn achterlijnen aan twee mannen op de wal. Ziezo, hij ligt. Hij vergeet daarbij dat de haven zeker 5 meter diep is en dat hij maar zo’n 10 meter ketting heeft gestoken. En dat er een paar keer per dag een veerboot langs komt varen. Met hoge golven. Het strakke zwembroekje is inmiddels omgeruild door een hippe korte broek, poloshirt en een goudgerande zonnebril. Hij is klaar om uit eten te gaan.

Voorgerecht: kalamaria en droge witte wijn

Met drukke gebaren vertelt hij aan iedereen die het maar horen wil dat ankeren in deze haven echt een fluitje van een cent is. Hij snapt niet waar iedereen zich zo druk over maakt. En die golven heeft hij nog helemaal niet gezien.

In de haven wacht iedereen in spanning de volgende veerboot van die dag af. Zouden ze wel goed vastliggen? Het is nog doodstil, geen rimpeltje op het water.

In de verte passeert de veerboot.

Hoofdgerecht: mousaka met rode wijn

Terwijl de Italiaan de menukaart bestudeert, rollen de eerste golven de haven binnen. Vallen klepperen tegen de masten en boten rollen heen en weer. Angstvallig houdt elke schipper zijn boot en die van de buren in de gaten. Tot nu toe is er nog niets aan de hand.

De Italiaan eet met smaak zijn mousaka.

Hekgolven rollen de haven binnen. Masten zwiepen nu heen en weer, meerlijnen rukken aan kikkers in het dek en ankerkettingen kraken. Terwijl de Italiaan met een korstje brood zijn bord schoon schraapt, geeft zijn anker het op en schraapt de spiegel van zijn boot genadeloos langs het beton van de kade.

Nagerecht: ijs met slagroom

Schippers die hun boot zeker weten, springen aan wal om te redden wat er te redden valt bij de Italiaanse boot. Met veel moeite wordt geprobeerd om de boot in de golven van de kade houden. Iemand besluit hem te gaan halen. Het dessert moet maar even wachten.

Zonder haast komt hij terug geslenterd. Pas als hij de ontzette zwemtrap en de splinters glasvezel ziet, beseft hij de ernst van de situatie. Hij probeert eerst om de ketting aan te halen, maar dat heeft geen zin. Het anker houdt niet. De hele aanlegmanoeuvre moet opnieuw. Het is al donker er hij heeft er duidelijk geen zin in. Uiteindelijk gaat hij morrend aan de slag en na verschillende pogingen ligt hij dan eindelijk vast als een huis.

De Italiaan wandelt nonchalant terug naar zijn gesmolten ijs bij de taverna.

Espresso met amaretto

De rust is weergekeerd in de haven. Iedereen kan straks rustig slapen.

In Patras geeft de kapitein van veerboot Lefka Ori het bevel om de trossen los te gooien…

Free at last

Binnen twee dagen hebben we het onderwaterschip kaal gekrabd, geschraapt en geschuurd. De kiel werd gezandstraald. Daar was zelf geen beginnen meer aan. Daarna zijn er de nodige lagen epoxyverf en anti-fouling opgesmeerd, voor een waterdichte laag en tegen de aangroei van ongewenste beestjes en plantjes. Ruim een week hebben we er in totaal voor nodig gehad. Dat valt niet tegen. Bovendien was het nog niet al te warm om te werken. We begonnen ’s morgens vroeg en tegen een uur of 2, als het echt te warm werd, stopten we ermee. Dan gingen we lekker zwemmen in zee en spoelden we stof, verf en zweet van ons af.

 

Aan het begin van onze noeste arbeid bleek dat de bootlift stuk was. Er was iets mis met de remmen van de machine die de boten te water laat. Niets aan de hand, dachten wij, we waren toch aan het schuren en schilderen. En tegen de tijd dat we klaar zouden zijn, was de bootlift vast al wel gemaakt. Een enorm wiel werd gedemonteerd. Dat is altijd interessant om te zien. Stoeltjes werden uitgeklapt, parasols neergezet en de toeschouwers hadden in elk geval schaduw en koele drankjes. Mannen kreunden en lijven zweetten. Maar toen was het enorme wiel eraf. Helaas bleek dat het euvel te groot was om eenvoudig te verhelpen. Een of ander belangrijk onderdeel was gebroken. Vraag mij niet om de technische details. Het moest in elk geval in Duitsland besteld worden. Dat zou wel enige tijd gaan duren.

 

Wij maakten van de nood een deugd. Het werk aan de boot was inmiddels gereed en rondhangen op de werf, daar hadden we geen zin in. We maakten onze auto kampeer-klaar en trokken een paar dagen rond over Lefkas. We vonden er de mooiste stranden. Een strand helemaal alleen voor onszelf, na een halfuur hobbelen met de auto over een onverhard pad. Een vol strand met catamarans en kleine zeilbootjes waar we uren naar hebben zitten kijken. En als laatste het mentos-strand vol witte gladde ronde keitjes. ’s Morgens was het er lekker rustig. Tegen de tijd dat het vol begon te lopen met mensen en het snoeiheet werd, pakten wij onze handdoeken weer in om ergens in de schaduw te gaan lunchen.

 

Het belangrijke onderdeel is intussen in Athene aangeland. Er wordt besloten om het zelf maar op te gaan halen, in plaats van te wachten op de post. Dat gaat sneller.

 

Iedereen op de werf die wacht op te water lating begint nu wel wat ongedurig te worden. Kostbare zeildagen gaan verloren met wachten.

 

Eindelijk zijn alle onderdelen gearriveerd. Een paar enthousiaste vrijwilligers monteren ondertussen vrolijk iets op zijn kop rond de wielassen, zodat de professionals het er weer af moeten sleutelen. De vrijwilligers worden vriendelijk, doch dringend verzocht zich er niet meer mee te bemoeien. Na een dag hard werken zitten de wielen, met remmen, er weer onder.

 

De dag erop gaan we te water. Free at last!

 

Als we afrekenen, krijgen we korting op het zandstralen van de kiel en hoeven we niet het volle bedrag aan winterstalling te betalen. Dat is wel zo fijn na al dat wachten.

Missen

Het is eindelijk zover. We zitten weer lekker in Griekenland. We hebben een lange winter  keihard gewerkt met maar een paar dagen verlof, waarvan één voor een crematie en één voor onze verhuizing. Ik ben begonnen met een nieuwe baan waarbij veel verantwoordelijkheid kwam kijken, geslaagd voor een examen zonder de cursus te volgen en we zijn dus ook nog verhuisd. Frank kon al helemaal nauwelijks vrij krijgen, want hij werkt als invallende chauffeur.

Mijn laatste werkdag voor ons verlof vraagt een collega of ik hun zal missen. Daar moet ik even over nadenken. Zal ik ze missen? Die ene collega die tot een jaar geleden al het werk dat binnen werd gehaald vrijwel in zijn eentje moest doen en daar nooit over klaagt. Of die ene die precies weet hoe ik ergens over denk en andersom en die waarschijnlijk bij élk doelpunt van Nederland-Spanje heeft gejuicht, omdat hij half Spaans is. En die jonge hond die altijd enthousiast en positief is en met zijn grappen je weer aan het lachen maakt. Of die nieuwe collega die in het begin zo’n stressvolle klus kreeg dat hij het bijna niet meer zag zitten. Zal ik ze missen, alle collega’s en nieuwe ‘oude’ collega’s met wie ik al eerder fijn heb samen gewerkt?

Nee, sorry jongens. Over een paar maanden ben ik weer opgeladen en zal ik blij zijn jullie weer te zien. Maar nu mis ik jullie niet. En weet je waarom niet? Daarom niet:  😉

 

😉

Oh ja, er wordt ook nog aan de boot gewerkt.

2013 in review

The WordPress.com stats helper monkeys prepared a 2013 annual report for this blog.

Here’s an excerpt:

A San Francisco cable car holds 60 people. This blog was viewed about 3,500 times in 2013. If it were a cable car, it would take about 58 trips to carry that many people.

Click here to see the complete report.

Skype

Vonitsa, 25 juni 2013

 

Skype

 

We zitten met een paar oude en nieuwe zeilvrienden op een terras in Vonitsa. Sinds dit jaar hebben ze er wi-fi en het terras wordt mede daardoor vrij druk bezocht door zeilers. Achter mij gaat een man aan een tafeltje alleen zitten. Hij zit er elke avond. Zijn laptop wordt geïnstalleerd, het snoer uitgerold, muis ernaast en de koptelefoon gaat op. Na een tijdje heeft hij verbinding en zit hij te praten met het thuisfront via skype, een soort beeldtelefoon via internet.

Bij ons aan tafel zijn we inmiddels aanbeland in de fase ‘sterke verhalen’. Er wordt wat luider gelachen en gepraat en de man achter mij sist gebiedend tussen zijn tanden met zijn vinger op zij lippen. We zijn misschien wat te enthousiast geweest en even is het rustiger.

Dan nemen de meeste mannen nog een pint en komen er tegelijk meer verhalen ter tafel. De skype-man kijkt kwaad onze richting uit en fronst zijn wenkbrauwen. En weer zakt bij ons het geluid van de gesprekken een aantal decibellen. Hé, vervelend dat geskype. Moeten we nu de hele avond op fluistertoon verder?

Er wordt nog een rondje besteld en langzaam wordt het gesprek weer geanimeerder. De skype-man kijkt weer verstoord op, sist tussen zijn lippen door en ziet er boos uit. Maar we doen net of we het niet meer zien. Hij bekijkt het maar. Ga maar naar het internetcafé twee straten verderop. Daar is het stil en kan je rustig skypen. Hier zit je op een normaal terras met als extraatje een internetverbinding. Maar dat betekent niet dat het hele terras op kousevoeten moet gaan lopen.

Een oudere zeiler tegenover mij ziet het allemaal verwonderd aan. Hij neemt niet veel deel aan de gesprekken aan onze tafel. Dan schudt hij zijn hoofd en wuift met zijn handen de skyper weg.

‘Bah!’, zegt hij en hij trekt zijn verweerde gezicht in een grimas.’Tijdverspilling! Als je elke avond alleen maar contact hebt met thuis, ben je niet echt weg!’

Ja, dat vinden wij nou ook.